Ξεχασμένες ποικιλίες κρασιών αναβιώνουν στην Κρήτη
Η δύναμη των Ελλήνων οινοπαραγωγών βρίσκεται στις τοπικές ποικιλίες. Οι Κρητικοί, μάλιστα, που μέσα σε μόλις δέκα χρόνια έχουν κάνει πραγματικά θαύματα, το κατάλαβαν εγκαίρως αυτό και άρχισαν να αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο παλιές και ξεχασμένες ποικιλίες όπως το Βιδιανό, το Πλυτό, η Βιλάνα, το Θραψαθήρι και το Κοτσιφάλι, το Μαντηλάρι, η Μαλβαζία και το Λιάτικο.
Επιπλέον έχουν αντιληφθεί ότι θα προχωρήσουν καλύτερα αν είναι ενωμένοι. Πρώτοι ενώθηκαν πριν από έξι χρόνια οι παραγωγοί του Νομού Ηρακλείου, ιδρύοντας το Δίκτυο Οινοποιών Νομού Ηρακλείου (ΔΟΝΗ), δύο χρόνια αργότερα ιδρύθηκαν τα αντίστοιχα δίκτυα των νομών Χανίων και Ρεθύμνου και όλοι μαζί πλέον, συν το Οινοποιείο της Ιεράς Μονής Τοπλού από το Λασίθι, δημιούργησαν το Wines of Crete (https://www.winesofcrete.gr/).
Στο δίκτυο συμμετέχουν τριάντα οινοποιεία τα οποία καλύπτουν πάνω από το 90% της εμφιαλωμένης παραγωγής του νησιού. Οι οινοπαραγωγοί συνεργάζονται αποτελεσματικά μεταξύ τους, οργανώνουν κοινές ενέργειες, διαχειρίζονται εθνικά και κοινοτικά κονδύλια με σκοπό τόσο την ανάδειξη του προϊόντος τους, όσο και της τουριστικής διάστασης που μπορεί επίσης μέσω αυτού να αναδειχτεί. Σκοπεύουν εξάλλου να φτιάξουν και ένα e-shop για να πουλάνε online τα κρασιά τους που σήμερα είναι δύσκολο να τα βρεις εκτός Κρήτης.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, τα κρασιά της Κρήτης ξεκίνησαν πριν από ενάμιση χρόνο ένα project προώθησης στις αγορές των ΗΠΑ και του Καναδά και ταυτόχρονα προσπάθειες ανάπτυξης του οινοτουρισμού με επισκέψεις και γευσιγνωσίες στα κατά τόπους οινοποιεία και την σύνδεση του κρασιού με την ιστορία και την παράδοση του τόπου. Και οι προσπάθειές τους είχαν ήδη αποτελέσματα.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο που φιλοξενηθήκαμε στο ξενοδοχείο Creta Maris Resort για να δοκιμάσουμε τη νέα κουζίνα του, η Μερόπη Παπαδοπούλου του Οινοχόου, που μόλις γύρισε από τη Νέα Υόρκη μας περιέγραψε τον ενθουσιασμό με τον οποίο ο σομελιέ Μισέλ Μαντριγκάλ του (πολύ μοδάτου) Bouloud bar στο Μανχάταν της πρότεινε το «Βιδιανό» του Αλεξάκη, χωρίς να ξέρει ότι η πελάτισσά του ήταν η ιέρεια των ελληνικών κρασιών.
Όμως κάτι ξέρει και ο Μαντριγκάλ από κρασιά. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι διεθνείς λάτρεις του κρασιού έχοντας βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, στρέφονται πια με μεγάλο ενδιαφέρον σε άγνωστες ποικιλίες. Εφτασε άραγε η εποχή να αναδειχθεί το ελληνικό κρασί στις ξένες αγορές; Είναι πολύ πιθανό όπως δείχνουν τα πράγματα.
Οι Ελληνες οινοπαραγωγοί δεν μπορούν βεβαίως να ανταγωνιστούν (στις τιμές) κάτι Ισπανούς συναδέλφους τους όπως ο Τόρες, ο κολοσσός της ισπανικής παραγωγής και αντίστοιχους Μπορντολέζους με τα εκατομμύρια φιάλες ετησίως, ούτε έχει νόημα να στραφούν στο πολύ φθηνό κρασί, μπορούν όμως να προσφέρουν «χειροποίητα» κρασιά με πολύ ενδιαφέρουσες και φίνες γεύσεις σε καλές τιμές.
Στο Creta Maris Resort (στα εστιατόρια του οποίου προσφέρονται αποκλειστικά κρητικά κρασιά, χύμα ή εμφιαλωμένα) το πρωί της Κυριακής της 24ης Ιουνίου, ο δραστήριος Νίκος Μηλιαράκης μας παρουσίασε το πρόγραμμα του Δικτύου και αμέσως μετά δοκιμάσαμε τα κρασιά που έφερε μαζί με τους συναδέλφους του Μανώλη Σταφυλάκη, που εκπροσωπούσε τα κρασιά της Μονής Τοπλού, τη Μαρία Τιτάκη του οινοποιείου Τιτάτκη και την Εμμανουέλα Πατεριανάκη.
Δοκιμάσαμε 17 κρασιά εκείνο το πρωί. Με τη σειρά που σας τα αναφέρω:
Τέσσερα λευκά, τα «ΒΙΔΙΑΝΟ 2011» του Αλεξάκη, «ΒΙΔΙΑΝΟ 2011» του Διαμαντάκη, «ΘΕΩΝ ΔΩΡΑ 2011» του Στυλιανού από Βιδιανό, Θραψαθήρι κιι Βιλάνα, και το «ENSTIKTO 2011» της Ειρήνης Δασκαλάκη από Bιδιανο και Chardonnay, ένα ροζέ την «ΠΡΟΦΑΣΗ 2011» του Ταμιωλάκη από Syrah και Κοτσιφαλι, εννιά ερυθρά, τα εξής: «Κτήμα Μιχαλάκη» από Κοτσιφάλι, «VINDECRETE 2010» του Τιτάκη, «ΜΥΡΑΜΠΕΛΟΣ 2010» της Mediterra Οινοποιητικής και «ΚΤΗΜΑ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ 2009» από Koτσιφάλι και Μαντηλάρι, το «MEΛΙΣΣΙΝΟΣ 2009» του Πατεριαννάκη από Κοτσιφάλι, Μαντηλάρι και Syrah, το «Κοτσιφάλι Syrah» του Λυραράκη, το «ΝΗΣΟΣ 2010» του συνεταιρισμού ΕΑΣ Πεζών επίσης από Κοτσιφάλι και Syrah το «ΚΟΤΣΙΦΑΛΙ-CABERNET 2008» του Στραταριδάκη. Κλείσαμε τις δοκιμές με τρία γλυκά κρασιά από λιαστά σταφύλια της γηγενούς ποικιλίας Λιάτικο, το «ΗΛΙΟΣ» του Δουλουφάκη, το « ΙΟΥΛΙΑΤΙΚΟ» του Μπουτάρη και το «ΛΙΑΤΙΚΟ» της Ιεράς Μονής Τοπλού.
Μετά από τις δοκιμές και τις συγκρίσεις τις οποίες συνοδεύσαμε με κρητικό τυρί και παξιμάδι πήραμε τα μπουκάλια που περίσσεψαν και συνοδεύσαμε το φαγητό μας στο εστιατόριο «Limoncello» του ξενοδοχείου. Εγώ συνέχισα με το γλυκόπιοτο Λιάτικο της Λασιθιώτικης Μονής που μ’αρέσει πάρα πολύ με το φαγητό.
